stwory, zmory i potwory

Śniło mi się dzisiaj, że mam 3 lata. Układam biało błękitne klocki siedząc na podłodze obok rozkładanego przedszkolnego łóżeczka. Wciskam małymi rączkami jeden klocek w drugi próbując je bezskutecznie połączyć. Klocki są mokre od moich łez. Wieża z klocków faluje mi przed oczami. Rozmywa się coraz bardziej z każdą łzą spadającą na szarą podłogę. Obraz zamazuje mi się jeszcze bardziej, gdy widzę zbliżające się do mnie rude włosy okalające surową twarz. Wysokie obcasy stukają mocno i rytmicznie, dużo wolniej od mojego serca. Ogarnia mnie panika. Panika dorosłej kobiety w ciele 3 latki. Rytmiczne stuk puk przeraża mnie tak bardzo, że budzę się łapiąc z trudem oddech.

Często mam sny z okresu przedszkolnej egzystencji. Ale kolejne koszmary przypominają, że lęki dzieci są ważne i tak samo prawdziwe jak moje kiedyś, każdy skałozaur, mucha, straszny pan, czy dziwny dźwięk. Prawie wszystko może doprowadzić do wielkiej rozpaczy, tak jak mnie wtedy, gdy siedziałam koło składanego, małego łóżeczka. Wywołać łzy przerażenia, niezrozumienia, odrzucenia.

Ukojenie to jeden pełen miłości pocałunek za każdą małą łzę. Jedno objęcie kochających ramion na każde szeroko otwarte z przerażenia oczy. Tylko tyle i aż tyle, żeby wygonić wielki strach z małego człowieczka…

Poniżej krótka fotorelacja z popołudnia kiedy bawiłyśmy się z Księżniczką w chowanego, a Rycerz ratował honor narodowej reprezentacji. Do zobaczeniaJJJ.

Photos by Stand Up Fashion

Julia ma na sobie:

kamizelka, spodenki - next

bluza - decathlon

getry - bezimienne

kozaki - naturino